Ik hoor duivenbotten kraken
Als het gevederde beest
Zich suïcidaal onder de wielen
Van de auto voor me werpt.
Bloed spat de velgen van
Omringende auto’s rood
En darmen vormen een netwerk
Van rood en roze over de
Sneeuwwitte straat.
Ogen puilen uit en het snaveltje
Hangt op halfzeven.
De dood treedt in als de auto
Doorrijdt en de duif laat liggen.
Het was de vrede die aan kwam
Vliegen, in de meeste waanzinnige
Gedaante. Ik zag het wel,
Het sprak uit de kraaloogjes
Van de duif, uit het takje
Dat ze met zich meedroeg.
Deze duif kwam vrede brengen
En de lente, maar ligt nu plat
Op de koude grond,
Besneeuwde straatstenen
Als matras voor wat eens vliegen
Kon, maar nu voor de vliegen
Zou zijn.
Daar ging de vrede! In een flits
Trokken oorlogsbeelden en
Geluiden van dood en verderf
Langs mij heen, toen deze
Vredesduif door onoplettendheid
Onder de auto verdween.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten