Ik tel de sproeten op je neusje,
Constateer de twinkeling in je ogen,
Diepblauw als de diepste oceaan.
Ik observeer je oren en je lelletjes
Zijn kleine knopjes waar ik in wil knijpen.
Je haar reflecteert de mooiste dagen
Van de pas ontluikende lente
En je ooghoeken zijn symmetrisch.
Je wimpers schieten de hemel in
Als zonnebloemen in april
En je wenkbrauwen vormen,
Zacht en harig, de ingeleide
Van je neus, recht als een kanaal.
Je wangen zijn speldenloze speldenkussens,
Het schaamrood uit beleefdheid.
Ik zie je lippen wulps bewegen,
Wellustig en licht bevochtigd
Vormen ze de meest waanzinnige woorden,
Die mij haat doen zaaien
En mij het bloed onder nagels vandaan halen,
Die mijn hoofd doen overkoken
Zodat ik handen kapot sla op deuren,
Kasten en ik het me niet laat gebeuren
Dat jij mij zo gebruikt en ik pak een stoel
En sla dat perfecte hoofdje van je
Zo naar de klote, zodat er niks moois
Meer te zien is en je voor altijd aan mij
Zult denken als je alle littekens verbergt
Onder een lading make-up.
Spiegeltje spiegeltje aan de wand,
Wie was er de mooiste van het land?
woensdag 26 mei 2010
dinsdag 25 mei 2010
Merel en ik
We zongen samen liedjes op de rand van het dak
En keken vanuit ons nest van rust uit over de stad.
We spraken over bevliegingen en wat we hadden gezien
En we floten naar de Merel-meisjes in de verte.
De zon die kwam, de zon die ging,
De maan die ging, de maan die kwam
En dat proces herhaalde zich steeds.
Zo tegen het einde van de nacht zochten we elkaar
En vonden we elkaar weer op het dak en dan zongen
We als de eerste stralen van de zon onze ogen prikkelden:
“Daar is ze dan, de zon. Daar is ze dan, de zon.”
De zon die kwam, de zon die ging,
De maan die ging, de maan die kwam
En dat proces herhaalde zich steeds.
Tot ik op een pas ontluikende ochtend het dak beklom
En dagenlang de zon zag komen en de maan zag gaan
En ik door het hoopje zwarte veren op de dakrand
Moest concluderen dat mijn vriend was heengegaan.
En keken vanuit ons nest van rust uit over de stad.
We spraken over bevliegingen en wat we hadden gezien
En we floten naar de Merel-meisjes in de verte.
De zon die kwam, de zon die ging,
De maan die ging, de maan die kwam
En dat proces herhaalde zich steeds.
Zo tegen het einde van de nacht zochten we elkaar
En vonden we elkaar weer op het dak en dan zongen
We als de eerste stralen van de zon onze ogen prikkelden:
“Daar is ze dan, de zon. Daar is ze dan, de zon.”
De zon die kwam, de zon die ging,
De maan die ging, de maan die kwam
En dat proces herhaalde zich steeds.
Tot ik op een pas ontluikende ochtend het dak beklom
En dagenlang de zon zag komen en de maan zag gaan
En ik door het hoopje zwarte veren op de dakrand
Moest concluderen dat mijn vriend was heengegaan.
zaterdag 8 mei 2010
Lange nachten met Eddie Vedder
Wees niet bang,
Als ik weg ben,
Ik zal er beter
Aan toe zijn,
Dan in mijn hele leven lang.
Ik heb een lichtje,
Ik hang wat rond
Om op te groeien.
Wie ik hiervoor was,
Zal ik nooit meer weten.
O lange nachten, geef me het vermogen
Te voelen dat ik val…, ik val
En de lichtjes gaan uit.
Laat me voelen dat ik val,
Ik val zachtjes op de grond.
Ik ontmoet mijn ziel van binnen,
Als een gloednieuwe vriend,
Die ik altijd zal kennen.
Ik heb een lichtje,
Ik hang wat rond
Om op te groeien.
Wie ik hiervoor was,
Zal ik nooit meer weten.
O lange nachten, geef me het vermogen
Te voelen dat ik val…, ik val
En de lichtjes gaan uit.
Laat me voelen dat ik val,
Ik val zachtjes op de grond.
Als ik weg ben,
Ik zal er beter
Aan toe zijn,
Dan in mijn hele leven lang.
Ik heb een lichtje,
Ik hang wat rond
Om op te groeien.
Wie ik hiervoor was,
Zal ik nooit meer weten.
O lange nachten, geef me het vermogen
Te voelen dat ik val…, ik val
En de lichtjes gaan uit.
Laat me voelen dat ik val,
Ik val zachtjes op de grond.
Ik ontmoet mijn ziel van binnen,
Als een gloednieuwe vriend,
Die ik altijd zal kennen.
Ik heb een lichtje,
Ik hang wat rond
Om op te groeien.
Wie ik hiervoor was,
Zal ik nooit meer weten.
O lange nachten, geef me het vermogen
Te voelen dat ik val…, ik val
En de lichtjes gaan uit.
Laat me voelen dat ik val,
Ik val zachtjes op de grond.
donderdag 6 mei 2010
De gordijnen dicht
De gordijnen dicht; het zonlicht gluurt,
Als kinderpornofielen dat doen,
Door kiertjes naar vergetelheid,
Naar het ongeschondene, het extreme,
Het jonge, het mooie, het schone,
Het vergankelijke en het afhankelijke.
De gordijnen dicht; het zonlicht gluurt
Niet naar mij als ik bloed ophoest,
Mijn maag binnenstebuiten keer
En over mijn Perzisch tapijt spreid,
Ik gal spuw en haat zaai,
Opdat ik later kan oogsten.
Mocht later er nog komen.
De gordijnen dicht; het zonlicht gluurt
Door kieren langs scheuren en splinters
En loopt tegen de muur op langs de plinten.
Met het draaien van de zon klimt het
En laat mij achter, ziek, zwak en misselijk
Als een hoogbejaarde met gebroken heup,
Op mijn ingenieus gevlochten tapijt.
De gordijnen dicht; het zonlicht gluurt
Langs ingewikkelde verhalen, gluurt
Naar liefde, naar pijn, verdriet, vertrek,
Thuiskomst, sympathie, empathie,
Symfonie, kakafonie, dood, verderf,
Ziekte, haat, naar chaos en rumoer.
De gordijnen dicht klimt het maanlicht
Onder de randen door naar binnen
En beschijnt mijn ziel en zaligheid,
Mijn verstard gezicht, lijkwitte handen,
Weggerotte tanden en de gore littekens
En het plasje bloed op mijn Perzich tapijt.
Als kinderpornofielen dat doen,
Door kiertjes naar vergetelheid,
Naar het ongeschondene, het extreme,
Het jonge, het mooie, het schone,
Het vergankelijke en het afhankelijke.
De gordijnen dicht; het zonlicht gluurt
Niet naar mij als ik bloed ophoest,
Mijn maag binnenstebuiten keer
En over mijn Perzisch tapijt spreid,
Ik gal spuw en haat zaai,
Opdat ik later kan oogsten.
Mocht later er nog komen.
De gordijnen dicht; het zonlicht gluurt
Door kieren langs scheuren en splinters
En loopt tegen de muur op langs de plinten.
Met het draaien van de zon klimt het
En laat mij achter, ziek, zwak en misselijk
Als een hoogbejaarde met gebroken heup,
Op mijn ingenieus gevlochten tapijt.
De gordijnen dicht; het zonlicht gluurt
Langs ingewikkelde verhalen, gluurt
Naar liefde, naar pijn, verdriet, vertrek,
Thuiskomst, sympathie, empathie,
Symfonie, kakafonie, dood, verderf,
Ziekte, haat, naar chaos en rumoer.
De gordijnen dicht klimt het maanlicht
Onder de randen door naar binnen
En beschijnt mijn ziel en zaligheid,
Mijn verstard gezicht, lijkwitte handen,
Weggerotte tanden en de gore littekens
En het plasje bloed op mijn Perzich tapijt.
zondag 2 mei 2010
Romeo and Juliet part II
Was ik Romeo en jij dan Julia,
Dan was de afstand tussen ons,
Jouw clan die mij onder je raam
Vandaan schopte.
De moeizame vorm van communicatie
Die het verkeerde bericht tot mij bracht.
Niet: “ik wacht al weken op jou maar
ik heb niks van jou gehoord.”
Maar: “Julia had liefdesverdriet
En heeft zichzelf vermoord.”
Was jij Julia en ik dan Romeo,
Zong ik de mooiste liefdesliederen
Onder aan je balkon,
Waar jij niet bent,
Want door gebrek aan communicatie
Vertrok jij wel en ik dus niet
Met de noorderzon.
Dan was de afstand tussen ons,
Jouw clan die mij onder je raam
Vandaan schopte.
De moeizame vorm van communicatie
Die het verkeerde bericht tot mij bracht.
Niet: “ik wacht al weken op jou maar
ik heb niks van jou gehoord.”
Maar: “Julia had liefdesverdriet
En heeft zichzelf vermoord.”
Was jij Julia en ik dan Romeo,
Zong ik de mooiste liefdesliederen
Onder aan je balkon,
Waar jij niet bent,
Want door gebrek aan communicatie
Vertrok jij wel en ik dus niet
Met de noorderzon.
Abonneren op:
Posts (Atom)
