Ik heb je lief

Wat heb ik je meer te bieden
Dan mijn woorden op papier?
Wie anders zou ik moeten zijn
Dan de romantisch dichter hier?

Al wat te vergeven is, zijn mijn woorden,
Geen geld, roem of toekomst,
Het zijn mijn woorden en ik,
Geen groot huis, dikke auto of inloopkast.

Al wat je kan krijgen zijn mijn woorden,
Zwart op wit en negatief,
Melancholisch depressief,
Maar het dekt de lading:

Ik heb je lief.

IJsschotsen op de Amstel

Al wat eens was
En weerstand bood,
Is weer vloeibaar
En stroomt.

Ik zou je graag ontmoeten vandaag

Ik zou je graag ontmoeten vandaag,
In de trein of ergens in de stad.
Ik zou je groeten,
Eén simpel handgebaar
En dan weer verder lopen.
Je zou me ontmoeten
En gelijk daarna verliezen,
Zo gaat dat.

Ik zou je graag ontmoeten vandaag,
In de zon of in de regen.
Al kwam ik je maar even tegen,
Laat mij je dan leren kennen vandaag.

Koffie smaakt zoveel beter
Als je samen bent
En ik heb toch iemand nodig
Om mee te proosten!

Zou ik je vandaag kunnen ontmoeten?
Eén simpel handgebaar,
Een kopje koffie als het moet,
En als je het dan goed doet,
Mag je wellicht ook mee naar huis.

Maar dat is enkel hypothetisch.

Ik zou je graag ontmoeten vandaag,
Al weet ik niet wie je bent,
Maar dat maakt toch ook niet uit?

Aan Martin Bril

Het leek vandaag echt weer zo’n dag te worden.
De lente rook fris, de straten naar bloesem in de dop.
Het zonnetje waterde de regenplassen weg
En boven het asfalt trilde angstvallig weer de lucht.
Sjaals werden weer modieuze accessoires
En de blote stukjes vrouwenbuik
Genoten stiekem van het frêle zonlicht.

Het leek vandaag echt weer zo’n dag te worden.
Bekend met mijn reeds vastgestelde noodlot
Meed ik Vondelpark en de oever van de Amstel.
Ik fixeerde mij op de handen, maar onverhoopt
Signaleerde ik diep uitgesneden decolletés,
Hakken die houvast vonden op de verlichte stoepen
En gouden lokken miniem bewogen door een zuchtje wind.
Ogen straalden weer, knieën en stukjes dij ontbloot.

Het leek vandaag echt weer zo’n dag te worden.
Croissantjes op het balkon, versgeperste jus d’orange.
Bloemen schoten uit de grond en spinnende katten
Op het dak in een zoemend duet met de eerste insecten.

Het leek vandaag echt weer zo’n dag te worden.
En toen dacht ik even aan jou.
Juist op dat moment schoof er een wolk voor de zon en ik wist:

Vandaag nog niet, misschien morgen. Anders later.
Als het dan uiteindelijk zover is, dan kijk ik weer omhoog
En als de zon dan lacht en vrijelijk zonder een wolk
Dan lach ik je toe en ga ik naar het Vondelpark
Of lig ik langs de oever van de Amstel en geniet
Van het verblindend schouwspel der blote vrouwenbenen.

Vandaag leek het echt weer zo’n dag te worden. Rokjesdag.

Droom je tot een nachtmerrie

Van binnen kriebelt een diep gevoel, of diep van binnen,
Het kriebelt mij om je te beminnen, buiten zinnen
Van vreugde en verdriet, God wat ben ik bang,
Dat je mij niet meer ziet staan. Waar dan? Hallo!!

Het is leeg, de zandbak is leeggeschept en zonder schatten
Keer ik huiswaarts naar mijn moeder, of naar mijn keuken,
Een prima plaats om je suf te neuk…., te eten.
Tussen mijn tenen kriebelt het zand omhoog mijn bilnaad in.

De regen klettert verticaal mijn gelaat verdrietig en onder
Een boom in een onweersbui is een kind ontzettend nietig.
De bliksem slaat in bij een heldere donderslag, koeien
Drommen samen, drommen samen en loeien.

Onrustig schuifel ik door de berm, het graan golft glanzend
En metrisch op de kuren van de wind, het kind en ik
Kijken vanuit een bootje in het water en zien wat
Er later komen gaat. Wat gaat er komen? Hallo??

Om mij heen is alles donker, de wereld is uitgegaan
En ik heb de twijfelachtige eer zelf door te rennen
Langs het graan, de koeien en de onweerstormen,
Droom ik je in mijn bed tot een nachtmerrie.

Waar is de lyriek?

De rode vlaggen vertonen slijtageslagen en de muur is al gevallen.
Barricades verzakken als grachtenpanden en kogelgaten zijn
Gedicht. Idealen zijn neergehaald, de toekomst is reeds verworpen.
We missen de lyriek, er moet iets afgeschaft, maar wat?

Er is geen afzetmarkt. Waartegen zouden wij ons moeten afzetten?
Waar is de lyriek? Waar is de Romantiek? Wie kan mij verlichten?
’s Nachts knipt de dichter nog een nachtlampje uit, ’s ochtends
Eet hij cornflakes en ’s middags is het werken, onverrichter zaken.

Wanneer moet ik opstaan? Wanneer moet ik dichten? Wanneer?
Ik wil wapperen met rode vlaggen, ik wil strijden voor iets nieuws
En ik wil falen, ik wil falen. Strijden maar met name falen. Vallen.

Waartegen ga ik me verzetten? Ik zoek op straat en gooi stenen
Voor me uit. Geen ruiten om in te gooien, bushokjes degelijk gebouwd.
Waar is de lyriek? Wat kan ik afschaffen, zodat er wordt gerouwd?

Labyrint van gemengde gevoelens

In de uiterwaarden van je belichaming dans ik alsof het mij
Een lieve lust is hier je kusten en brandingen te herontdekken.
De wind waait door je haar en onze schaduwen verduisteren
Zandkorrels, schelpen, scheermesjes en de lege omhulsels
Van de inhoud van menig krabsalade. Schuimvlokken doemen op,
Waaien door de wind het strand op, het strand af.
In het gangenstelsel van je gedachten verdwaal ik van harte,
Dan verlies ik mij in jou en wacht ik tot je mij komt redden.
Ik had een draad kunnen spannen, een back-upplan dat mij,
Zonder problemen, de uitweg had kunnen wijzen, maar ik
Koos het avontuur te verdwalen in zoete geuren en zilte kusten.
Nu ben ik verdwaald in een doolhof waarvan ik niet geloof
Dat er nog een uitgang is. Vanuit de dieptes staren mij ogen aan,
Briesen stoomwolken van agressiviteit de lucht in en daalt het
Zuurstofgehalte zienderogen. De adrenaline giert door mijn
Aderen, pupillen als twee schotels en zonder iris, ren ik
Door het labyrint van gemengde gevoelens zonder uitgang.