Urenlang liepen wij langs klifkusten
Over onverharde wegen.
Omringd door wind waren wij
Een oase van rust in chaotische context.
Wij vormden het oog van de orkaan.
Het hoogspuwende lava
Onze gevoelens uit een slapende vulkaan.
We baden tot God en al het andere,
Lourdes lag voor ons op het strand
En met onze blote handen
Schreven we namen in het zand,
Namen van geliefden en gestorvenen,
Van vrienden, familie en van onszelf.
We schreven over honderd meter strand
Alle namen in het zand die we kenden.
De zee gaf ons de ruimte,
Het water week en het duurde
Tot wij de zon onderkeken.
Toen kwam de zee de namen halen.
En konden wij tevreden naar huis.
Jullie hadden de bescherming van de zee
En wij hadden elkaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten